Damięcki

Damięcki h. Dąbrowa, vel Damiencki, Damieński, Damiecki, Damecki, nazwisko wzięli od wsi Damięty, położonej w parafii Sońsk, pow. ciechanowskim, na pamiątkę której, osiedliwszy się także w pow. ostrołęckim, w parafii Goworowo, założyli osadę z tąż nazwą (Urus.).
Są to nazwy utworzone prawdopodobnie od imienia Adam i właściwie powinny brzmieć Adamięta. Damięty z parafii sońskiej, dzieliły się na Damięty Narwoty (Narwaty, Narwałty), D. Proste, D. Przaski (Przasty) i D. Chrząstki (SGKP). Damięccy podpisali elekcje 1669 r. z ziemią różańską, 1697 r. z ziemią ciechanowską, łomżyńską i nurską. Zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Leonard, szambelan królewski 1790, generalny rewizor prowincji mazowieckiej. Tomasz, brat Leonarda, burgrabia grodzki ciechanowski 1782, chorąży kawalerii narodowej 1787, pułkownik 1790, generał adiutant komisji wojskowej 1792.
Genealogia 
(osób: 123)

• ADAM Damięcki (1807-po 1872), s. Leonarda i Marianny Rzechowskiej, prawnik; studiował na wydziale prawa i administracji Uniw. Warszawskiego, sekcja prawa, wpis 17 IX 1824; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1838 r. z herbem Dąbrowa; właściciel dóbr Garlino-Komonino in. Komunino, parafia Grudusk, ówczesna gubernia płocka, obecnie pow. Mława, w latach 1831-1845; notariusz w Siedlcach 1863-1872; pochodził z linii dziedziczącej na Damiętach Przastach; ur. Ślasy (Bon.; Urus.; Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny, s. 37); 1ż. (1830 Długosiodło) Marianna Elżbieta Joanna Zielińska z Zielonej h. Świnka (ok. 1811-1848), c. Aleksandra i 2ż. Antoniny Błeszyńskiej (Kur. Warsz.); ślub w parafii Długosiodło, pow. Wyszków, woj. mazowieckie (MK Długosiodło); dzieci: Stanisław, Teodozja, Jan, Henryk, August; 2ż. (15 X 1860 Warszawa) Maria Antonowicz (1822-1868); ślub w parafii św. Aleksandra (MK Warszawa: św. Aleksander).

Dobiesław Damięcki

(1899-1951)

• TEODOZJA Damięcka (1833-po 1860), c. Adama i Marianny Zielińskiej; ur. Garlino-Komonino, ówczesna gubernia płocka, obecnie pow. Mława; m. (31 VII 1860 Warszawa) Ludwik Brzozowski (22 VI 1833-10 XII 1873), s. Bolesława i Augusty Kalinowskiej, poeta, współpracownik pism periodycznych, powstaniec 1863 r., po upadku powstania wyemigrował do Francji; na emigracji publikował poezję i prozę o tematyce patriotycznej; ur. Opacz Duża k/ Raszyna, obecnie w granicach Warszawy, zm. Paryż, lat 40 (PSB t.3/65); ślub w parafii św. Aleksandra, on kawaler lat 28, ojciec zamieszkały w Warszawie, matka nie żyje, ona panna lat 27, przy familii zostająca, ojciec zamieszkały w Warszawie, matka nie żyje, nazwisko matki zapisano jako Marianna Zieleńska, świadkowie na ślubie: Tytus Maleszewski, artysta malarz, lat 32, Piotr Paweł Brzozowski, lat 25, obaj zamieszkali w Warszawie, pierwszy przy ul. Nowosenatorskiej, drugi przy ul. Gołębiej (MK Warszawa: św. Aleksander).

Źródła: Bon. t.4/70-71; SGKP t.1/898; Szl. Król.; Urus. t.3/58-59; Wikipedia: 1. 
Zdjęcie ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego NAC, opublikowane na stronie internetowej Plotek online.