Śmiarowski

Śmiarowski h. Rawicz, vel Śmiaroski, Szmiarowski, zapisywani błędnie jako Śniarowski, Śniaroski, Świarowski, w ziemi łomżyńskiej, skąd byli posłami na sejm i elektorami 1697 r. (Con.).
Wywodzą się ze wsi szlacheckiej Śmiarowo, powiat Kolno, gmina Rogienice, parafia Mały Płock. W 1827 r. wieś ta liczyła 19 gospodarstw i 109 mieszkańców. W 1676 r. stanowiła własność Śmiarowskich (Gloger, Ziemia łomżyńska). Niektórzy przenieśli się na Ruś Czerwoną i są notowani w aktach lwowskich od 1650 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: Eugeniusz (1878-1932), prawnik, adwokat; w wolnej Polsce jeden z najwybitniejszych obrońców w procesach politycznych.
Genealogia
(osób: 39)

• ALEKSANDER Eugeniusz Śmiarowski (ok. 1820-po 1851), s. Mateusza i Wincenty Rupińskiej; wylegitymowany ze szlachectwa w Król. Polskim ok. 1840 r. z herbem Rawicz (Sp. Szl.); ż. (1851 Warszawa) Franciszka Leonida Modzelewska (ok. 1830-po 1851); ślub w parafii św. Andrzeja (MK Warszawa: św. Andrzej).

Eugeniusz Śmiarowski

(1878-1932)

• KRYSTYNA Śmiarowska (ok. 1800-po 1821), c. Macieja i Franciszki Rydzewskiej; zamieszkała Mieczki, gmina i parafia Przytuły, gubernia augustowska, obecnie woj. podlaskie; m. (1821 Przytuły) Józef Gardocki z Gardot (ok. 1800-po 1821), s. Michała i Krystyny Wierciszewskiej, dziedzic cząstkowy we wsi Gardoty; ślub w parafii Przytuły, świadkowie Stanisław i Jan Śmiarowscy, bracia (MK Przytuły).

Źródła: Bork. Sp. 406; SGKP t.10/873; Szl. Król.; Żern. t.2/358-359; Wikipedia: 1.