Brodowicz h. Ostoja, w W. Ks. Litewskim, potem także w innych regionach dawnej Rzeczypospolitej. Pierwotnie nosili nazywisko Broda.
Brodowicz h. Ostoja, w W. Ks. Litewskim, potem także w innych regionach dawnej Rzeczypospolitej. Pierwotnie nosili nazywisko Broda.
Busse h. Grzymała, oraz h. Abdank odm., pisani także Busche, Busch, Busz, Busza, rodzina wielkopolska, pochodzenia niemieckiego, w woj. poznańskim.
Boguński, vel Bogoński, rodzina małopolska. Pierwotnie nazywali się pewnie Bogoń vel Boguń. Nazwisko Boguński (Bogoński) jest notowane w XVII wieku w parafii Pińczów. Są wówczas także w Wielkopolsce, gdzie uchodzą za szlachtę.
Bildziukiewicz h. Węzeł rycerski, vel Biłdziukiewicz, Bełdzikiewicz, Bełcikiewicz, w W. Ks. Litewskim, prawdopodobnie pochodzenia tatarskiego. Zamieszkiwali w XIX wieku w pow. lidzkim.
Biront h. Denhof, w W. Ks. Litewskim. Z nich: Józef Biront, dziedzic dóbr Batyszki (Biatyszki), na Litwie, w 1713 r.
Błuś h. Kościesza odm. (in. Kościesza III), vel Blus, w W. Ks. Litewskim. Na Litwie pisano ich także Blus, a niektórzy mieli przydomek Zalecha (Urus.).
Boelke h. Blankensztein (in. Blanckenstein), vel Belke, Boelcke, Bölcke, Böhlke, Boehlke etc., otrzymali szlachectwo na sejmie 1775 r. oraz herb Blanckenstein.
Bogdaszewski h. Jastrzębiec, vel Bohdaszewski, na Mazowszu, w ziemi czerskiej, skąd niektórzy przenieśli się na Wołyń i na Litwę, gdzie często używali nazwiska w wersji Bohdaszewski.
Bogołomski h. Pelikan, byli na Kujawach i w Wielkopolsce. Są jednego pochodzenia z Łakińskimi z Łakna Czarnego.
Bogorajski h. Ostoja odm. (in. Bogorajski, herb własny), vel Bogurajski, Bogurayski, rodzina prawdopodobnie neoficka, otrzymała sekretną nobilitację od króla Stanisława Augusta 1764 i 1775 r.
Boguniewski h. Abdank (in. Habdank), vel Bogunieski, rodzina wielkopolska, pisali się „z Boguniewa”.
Bokszański h. Topór, oraz h. Zdan, vel Bokrzański, Bukrzański, w W. Ks. Litewskim, w pow. orszańskim i oszmiańskim.
Bokszczanin h. Kos, vel Bakszczanin, Bogszczanin, Bokszanin, w W. Ks. Litewskim, w woj. wileńskim, używali przydomku „Rab”.
"Non omnis moriar"Horacy, Pieśni III, 30, 6
„Ci, których kochamy, nie umierają nigdy, bo miłość to nieśmiertelność"Emily Dickinson