Krzeczunowicz

herb Krzeczunowicz
(Wikipedia)

 

 

herb Krzeczunowicz
(Ostrowski)

 

Krzeczunowicz h. własnego, vel Krzeczonowicz, Kreczunowicz, Kreczonowicz, rodzina pochodzenia ormiańskiego, pisząca się „z Olejowa”. Zamieszkała w II połowie XVIII wieku w mieście Stanisławów oraz jego okolicach, w ówczesnej Galicji austriackiej. 

Andrzejowi Krzeczunowiczowi oddał król 1659 roku pocztę królewską i prywatną. Grzegorz (którego Ostrowski nazywa Jerzym) Krzeczunowicz zapisany został w poczet szlachty galicyjskiej. Otrzymał 3 VI 1785 r. szlachectwo wraz z herbem oraz przydomkiem (predykatem) „z Olejowa" od cesarza austriackiego Józefa II, zaś jego potomkowie uzyskali w XIX wieku indygenat w Galicji zachodniej (Ostr.; Szl. Gal.).

Niektórzy Krzeczunowiczowie (Kreczunowiczowie) w I połowie XIX stulecia przenieśli się do Warszawy. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, bez podania herbu. Z nich: Grzegorz (zm. 1850), sędzia sądu najwyższej instancji w Królestwie Kongresowym.

Herb — na tarczy ściętej, w polu górnym srebrnym, na zielonym pagórku baran czarny; w dolnym czerwonym, na zielonym pagórku koń siwy w biegu. Nad hełmem w koronie między skrzydłami w połowie i naprzemian srebrnymi i czerwonymi pół siwego konia. Labry z prawej czarne, z lewej czerwone, podbite srebrem.

Genealogia
(osób: 42)

• IGNACY Teofil Antoni Kreczunowicz h. wł. (5 III 1826-1863/95), s. Grzegorza i 2ż. Józefy Pogonowskiej, prawnik; prawdopodobnie współwłaściciel ok. 1855 r. wsi Dąbrowa, parafia Jasienica, pow. Ostrów Mazowiecka; ur. Warszawa, chrz. 1826 (MK Warszawa: Nawiedzenie NMP); ż. (1853 Dywin) Paulina Eustachia Kunicka z Kunic Wielkich h. Bończa (1831-1864), c. Franciszka i Apolonii Dłużniewskiej; ślub w parafii Dywin, pow. Kobryń (MK Dywin); dzieci: Bronisław, Paulina.

 

Grzegorz Kreczunowicz

(ok. 1777-1850)

 

• LUCYNA Romana Kreczunowicz h. wł. (28 II 1822-po 1845), c. Grzegorza i Józefy Pogonowskiej; ur. Warszawa, chrz. 23 III 1822 (MK Warszawa: św. Andrzej); m. (13 V 1841 Warszawa) Tadeusz Walenty Franciszek Lewiński h. Brochwicz (ok. 1800-po 1851), s. Franciszka i Tekli Stawickiej (Stawińskiej), uczestnik powstania listopadowego, walczył pod Grochowem 1831 r.; sekretarz Tow. Kredytowego Ziemskiego 1841; pisarz 1850, podsędek 1851, w końcu sędzia pokoju powiatu włocławskiego; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1838 r. z herbem Brochwicz III; dziedzic Słomkowa, w pow. radziejowskim (Bon.; Sęcz.); ślub w parafii św. Krzyża (MK Warszawa: św. Krzyż); dzieci: 1/ Władysław (19 VII 1845-po 1890), 2/ Bolesław (21 VI 1848-29 V 1905) – Lewińscy.

 

Źródła: Bon. t. 12/398; Ostr. t. 1/285, nr 1642, t. 2/167; Szl. Gal. 130-131; Szl. Król.; MK Warszawa: św. Krzyż, św. Andrzej, ASC Cyrkuł II, Cyrkuł IV.