Struve

Struve h. własnego (in. Struve) vel de Struve, Struwe, rodzina protestancka, pochodzenia niemieckiego. Posiadali szlachectwo niemieckie (Siebmacher). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861.
Herb — w polu srebrnym, pomiędzy trzema różami pięciolistnymi złotymi, dwiema u góry a jedną u dołu, pas poprzeczny czerwony. Nad hełmem w koronie, trzy róże na łodygach z listkami, ułożone w wachlarz.

 Henryk Struve

(1840-1912)

• HENRYK Struve (27 VI 1840-16 V 1912), s. Jerzego i Eugenii de Witte, filozof, krytyk artystyczny, profesor Szkoły Głównej w Warszawie i Uniwersytetu Warszawskiego; był bratankiem Gustawa Struve (1805-1870), niemieckiego prawnika, historyka, publicysty i polityka; chodził do szkół w Piotrkowie i Warszawie, studiował w Tybindze, Heidelbergu i Erlangen, kolejne studia odbył w Getyndze, Halle, Lipsku i Jenie, gdzie w 1862 r. obronił doktorat; rok później otrzymał posadę adiunkta w warszawskiej Szkole Głównej, a po kolejnych dwóch latach został profesorem nadzwyczajnym i objął katedrę filozofii; pisał i wykładał niemal we wszystkich działach filozofii; na rosyjskim Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim dostał tytuł profesora zwyczajnego; współpracował z licznymi czasopismami polskimi i niemieckimi; interesował się literaturą, teatrem i malarstwem, pisał recenzje i szkice; w 1897 r. został dziekanem wydziału filozoficznego; współtworzył czasopismo filozoficzne „Przegląd Filozoficzny”; w 1898 r. przeszedł na emeryturę, jednak jeszcze do 1903 r. prowadził wykłady na Uniwersytecie; ur. Gąsiorowo, niedaleko Koła w Wielkopolsce, zm. Eltham, Anglia, poch. tamże (PSB t. 44 s. 490); ż. Maria Karaśkiewicz (ok. 1850-po 1880); dzieci: córka NI.

Źródła: Bork. Sp. 425; Ostr. t.1/607, nr 3583, t.2/373; PSB t. 44/490; Sieb.; Szl. Król.; Żern. t.2/390; Wikipedia: 1.