SERWIS GENEALOGICZNY - GENEALOGICAL RESEARCH
• Gromadzenie oraz analiza danych
• Dostęp do aktualnej bazy - kontakt
• Gotowe genealogie do wydrukowania w formacie pdf



Materiały do Polskiego Słownika Biograficzno-Genealogicznego

Materials for Polish Biographical and Genealogical Dictionary


piątek, 30 grudnia 2016

Kasjanowicz

Kasjanowicz h..., vel Kassjanowicz, Kassyanowicz, Kassianowicz, Kasyanowicz, Kasianowicz, na Litwie, w pow. brasławskim. Obecni 1700 r. na sejmiku brasławskim, podpisali obiór chorążego; 1764 r. na sejmiku brasławskim. Podpisali konfederację generalną litewską 1764. Nikodem, regent grodzki brasławski 1787. Mikołaj, regent komisji cywilno-wojskowej brasławskiej 1792 (Vol. Leg.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Władysław Kassyanowicz został nobilitowany z herbem Oracz w 1777 roku, a syn jego był urzędnikiem w powiecie brasławskim 1792 r. (Ostr.).
Szymon Kassyanowicz, urzędnik w Banku Polskim 1830 r., następnie członek Komisji umorzenia długu krajowego, otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie 1853 r.
Herb Oracz — w polu błękitnym, pod okiem trójkątnym Opatrzności, z kielicha złotego pół mnicha czarno ubranego z rękoma do modlitwy złożonymi. Nad hełmem w koronie trzy pióra strusie.

czwartek, 29 grudnia 2016

Kaulbersz

Kaulbersz h. Jazgarek vel Kaulbersch, otrzymali szlachectwo na sejmie 1790 r., dyplom wydany 1791 roku (Metr. Lit.).

Kawałowski

Kawałowski h. Nałęcz, mylnie Kawatowski, na Mazowszu. Stanisław, podstoli bracławski, z żoną Teofilą Cielecką kupili dobra Klukowicze, na Kujawach, od Narajewskich 1714. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa

wtorek, 27 grudnia 2016

Kierglewicz

Kierglewicz h. Topór vel Kirglewicz, Kiergielewicz, Kiergelewicz, Giergielewicz, Giergelewicz, Gierglewicz, według dokumentów, złożonych w Heroldii Królestwa Polskiego, właściwym nazwiskiem tej rodziny jest Giergielewicz, które już w XVIII stuleciu zmienili na Kierglewicz. 

Kieszczyński

Kieszczyński h. Niesobia vel Kierzczyński, Kiestrzyński, są być może odgałęzieniem Kierzyńskich z Kierzyna w pow. ostrzeszowskim, którzy wywodzą się od Krzywosądów. N. Kieszczyński, był 1684 r. podstarościm w Uniejowie w woj. sieradzkim, obecnie woj. łódzkie. Kieszczyńscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Kirkor

(wg Ostrowskiego)
 
(wg Bonieckiego)

Kirkor h. własnego (in. Dwie ławy), na Litwie. Ich gniazdem jest Kirkorowszczyzna w dawnym powiecie lidzkim (Bon.). Jan Kirkor, bojar królewski 1549. Elżbieta, księżniczka Gedroicka, żona Kirkora 1550 (Metr. Lit.). Kirkorowie podpisali 1700 r. laudum woj. mścisławskiego, a 1764 elekcję Stanisława Augusta z tymże woj. mścisławskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni wileńskiej 1817. Z nich: Michał, podpułkownik wojsk koronnych i fligiel adiutant królewski 1784, następnie pułkownik i generał adiutant królewski 1790.

środa, 14 grudnia 2016

Koboska

Koboska h. Gissa, vel Koboszka, Kobosko, pisali się z Kobosek w powiecie bielskim (Bon.). Obecnie wieś Koboski leży w gminie Nowe Piekuty, pow. Wysokie Mazowieckie, woj. podlaskie. 

niedziela, 11 grudnia 2016

Kochowicz

 
Kochowicz h. Ślepowron, otrzymali szlachectwo na sejmie 1676 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Stanisław Kochowicz, chorąży gwardii królowej Marii Kazimiery, żony Jana III Sobieskiego 1676. 

Koćmierowski


Koćmierowski h. Kmita (in. Szreniawa odm.) vel Koćmirowski, Koczmierowski, Koczmirowski, rodzina podlaska, pisząca się z Koćmier w ziemi bielskiej (Bon.). W XIX wieku ich gniazdo stanowi tzw. okolicę szlachecką, złożoną ze wsi Koćmiery Stare i Koćmiery Wypychy. Obecnie Koćmiery leżą w gminie Wyszki, pow. Biała Podlaska, woj. podlaskie. Pierwotnie Koćmierowscy nazywali się Koczmier albo Koćmier. Florian Koczmier, syn Macieja, Maciej Koczmier, syn Piotra i Jan, syn Jakuba, dziedziczyli na tej wsi 1596 r. (Wyr. Lub.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

sobota, 10 grudnia 2016

Koczalski

Koczalski h. Wąż, vel Kuczalski, rodzina pomorska. Nazwisko wzięli zapewne od wsi Koczała, powiat Człuchów. Jedna gałąź osiedliła się na Litwie.

czwartek, 8 grudnia 2016

Koehler

Koehler h. Węgłowiec, vel Köhler, Kohler, Kochler, Köchler, Keller, rodzina kupiecka w Warszawie. Przodkowie ich mieszkali w połowie XVIII wieku w Pradze czeskiej. 

Z nich: Józef, syn Franciszka, członek Komisji umorzenia długu krajowego, w nagrodę długoletniej służby rządowej, otrzymał nobilitację 1840 r. i prawa nowego szlachectwa 1841 r. wraz z herbem Węgłowiec. Ludwik, doktor medycyny, otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Polskim 1853 r.

Było kilka rodzin tego nazwiska osiedlonych w Polsce. Wywodzą się one m. in. ze Szwecji, z wyspy Gottlandia, z miejscowości Aubstadt w Bawarii, z Oberpreschkau w Sudetach.

Genealogia
(osób: 24)



 dr Ludwik Koehler
(1799-1871)


• LUDWIK Franciszek Koehler (27 XI 1799-20 XI 1871), s. Franciszka i Magdaleny Klassen, lekarz warszawski, doktor medycyny i chirurgii, działacz społeczny, powstaniec 1830/31; absolwent Liceum Warsz. 1817, wstąpił do szkoły lekarskiej, jednak już po roku przeniósł się na Uniwersytet Berliński i tam założył Związek Młodzieży Polskiej „Panta koina” (wszystko wspólne); wyróżniał się szczególnym radykalizmem, co spowodowało jego aresztowanie w 1822 r., trzyletni pobyt w więzieniu pruskim i roczny w Królestwie; po wyjściu na wolność ukończył studia lekarskie 1827 r. w Warszawie, uzyskując tytuł magistra; wkrótce wyjechał do Paryża w celu dalszej specjalizacji i tam w 1830 r. uzyskał tytuł doktora medycyny i chirurgii, po czym powrócił do rodzinnej Warszawy; ordynator w szpitalu starozakonnych 1830; w czasie powstania listopadowego jako lekarz pułkowy kierował szpitalem gwardii narodowej; szybko stał się członkiem krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych; pełnił rozliczne funkcje społeczne, m. in. prezes Tow. Lekarskiego Warszawskiego i członek Rady Lekarskiej Zakładów Dobroczynnych; ogłosił wiele cennych prac z dziedziny chirurgii, zaś jako ceniony praktyk wykonał szereg pionierskich operacji; mieszkał w Warszawie, przy ul. Nowosenatorskiej 477b (obecnie ul. Moliera, róg Senatorskiej), nieruchomość tę odziedziczył po ojcu; ur. Warszawa, zm. tamże, lat 71 (PSB t.13/251; MK Warszawa: św. Jan); ż. (25 VIII 1831 Warszawa) Ludwika Michalina Gudeit (ok. 1812-po 1852), c. Jana Bogumiła, naczelnego aptekarza Ks. Warszawskiego, i Ludwiki Goullet; ślub w parafii św. Jana, w aktach także: Godeit, Godejt (MK Warszawa: św. Jan); dzieci: Maria, Franciszka, Julia, Zofia, Edward.


• ZOFIA (Zosha) Józefa Henrietta de Koehler (ok. 1848-ok. 1905), c. Ludwika i Ludwiki Gudeit; ur. Warszawa, zm. Szwajcaria (MK Warszawa św. Jan); m. (ok. 1868 Londyn) Alexander Cortlandt MacGregor Skinner (21 IX 1841-ok. 1893), s. Philipa Kearneya i Anny Louisy Leighton, kapitan inżynierii w armii indyjskiej; zamieszkały Londyn, Anglia; dzieci: Alice (ok. 1869-ok. 1930), Phillip (ur. ok. 1870), Maud Florence (ok. 1871-ok. 1959) – MacGregor.


Źródła: PSB t. 13/251; Sęcz.; Szl. Król.; Urus. t. 7/91, 92; Genealogy of MacGregor Family online.

wtorek, 6 grudnia 2016

Kokoszka

 

Kokoszka h. Łada vel Kokoszko, w XV i XVI wieku na Mazowszu zamieszkiwała licznie reprezentowana rodzina o nazwisku Kokoszka. 

niedziela, 4 grudnia 2016

czwartek, 1 grudnia 2016

Kołomyjski

Kołomyjski h. Prus I, vel Kołomijski, Kołomyski, na Mazowszu i Podlasiu. Nazwisko wzięli pewnie od wsi Kołomyja (w dawnych aktach często nazywanej Kołomia) oraz Kołomyjka, w ziemi łomżyńskiej, w parafii Kołaki (obecnie Kołaki Kościelne). 

środa, 30 listopada 2016

Komar

Komar h. własnego (in. Komar) vel Komar-Zabożyński, Zaborzyński, rodzina bojarska w Wielkim Księstwie Litewskim, pieczętująca się herbem własnym. Pisali się Zabożyńskimi. Jedna linia pisała się z Bejsagoły. Ich gniazdem były dobra Komary w pow. orszańskim. Komar wziął 1481 r. „starczenie” rzeczyckie, za co dał królowi ośmiu „Karabielników” (Metr. Lit. 4). Maciej Semenowicz Komar, pewnie wnuk Komara, zastawił 1538 roku dwór swój w Sirmiczy Roskiemu (Arch. Dubr.). Komarowie byli elektorami 1648, 1669 i 1674 r. z pow. orszańskiego, 1674 r. z pow. oszmiańskiego i brasławskiego, 1697 r. z ks. żmudzkiego, 1733 r. w woj. mińskiego, 1764 r. z woj. mścisławskiego. Podpisali manifest szlachty litewskiej 1763 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, a także w guberniach kowieńskiej 1805 i 1832 r. i wileńskiej 1853 r. Z nich: Władysław (1940-1998), lekkoatleta, jeden z najlepszych polskich miotaczy kulą w historii tej konkurencji, mistrz olimpijski z Monachium 1972.
Herb — w polu czerwonym krzyż kawalerski srebrny, pod którym przewrócona heraldyczna lilia; w koronie trzy pióra strusie.

niedziela, 27 listopada 2016

Konarzewski

Konarzewski h. Pobóg, vel Konarzeski, czasem Konaszewski, stara rodzina mazowiecka, w ziemi ciechanowskiej i różańskiej. 

sobota, 26 listopada 2016

Konkowski

herb Odrowąż

herb Trąby


Konkowski h. Trąby vel Konkoski, Kąkowski, Kunkowski, wywodzą się zapewne z Kujaw, może ze wsi Kąkowa in. Konkowa Wola, parafia Dąbie, obecnie gmina Brześć Kujawski, pow. Włocławek. Konkowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Inni wylegitymowali się z herbem Odrowąż. 

Konwicki

Konwicki h. Kownia (odm.), w ziemi warszawskiej 1496, w woj. sandomierskim. Jedna gałąź osiadła na Litwie. 

czwartek, 24 listopada 2016

Koprowski

Koprowski h. Alabanda vel Koproski, Koperski, w ziemi chełmińskiej 1699, rawskiej, w Małopolsce i na Rusi Czerwonej w XVII i XVIII wieku.

niedziela, 20 listopada 2016

Koskowski

Koskowski h. Dołęga vel Koskoski, Koszkowski, Kośkowski, Kuskowski, Kuskoski, Kuszkowski, Kuśkowski, na Mazowszu, dom licznie rozrodzony.

sobota, 19 listopada 2016

Kotarbiński

Kotarbiński h. Leliwa, nie wiadomo skąd pochodzą, być może ze wsi Kotarby w pow. kaliskim, obecnie pow. Pleszew. 

niedziela, 13 listopada 2016

Kowański

Kowański h. własnego (in. Ryś), w ziemi przemyskiej (Bon.). Jarosz Kowański, komornik ziemski przemyski 1637. 

sobota, 12 listopada 2016

Kozierski

Kozierski h. Szeliga, vel Kozerski, Kozyrski, Kozarski, Koziarski, nazwisko wzięli zapewne od wsi Kozery i Kozery Małe albo Kozerki, w gminie i parafii Grodzisk Mazowiecki, dawny powiat sochaczewski, później błoński, a obecnie pow. Grodzisk Mazowiecki, woj. mazowieckie. 

czwartek, 3 listopada 2016

Krygier

Krygier h. własnego vel Kryger, Kriger, Krigier, Krüger, Krueger, Krigar, Krygar, Kryjer, stara rodzina pruska, przydomku Wahl. Byli w woj. chełmińskim, gdzie Łukasz i Mikołaj, posiadali 1658 roku majątek Sławkowo (Nies.). 

sobota, 29 października 2016

Kujawski

Kujawski h. Rawicz (odm.), rodzina małopolska, wywodząca się ze wsi Kujawy, parafia Iwaniska, pow. Opatów, obecnie woj. świętokrzyskie. 

Kunstetter

Kunstetter h. Rogala vel Kunszteter, w ziemi drohickiej i woj. lubelskim, pisali się z Podiebradu (de Podiebrad). 

czwartek, 27 października 2016

Lebisz

herb Własnosił
 

Lebisz h. Własnosił II, z nich: Jan Karol, syn Antoniego, naczelnik biura policji w Warszawie, otrzymał 1839 r. przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Polskim z zasady urzędu.

środa, 26 października 2016

Lechowski

Lechowski h. Pilawa, w Małopolsce i na Mazowszu. Wywodzą się ze wsi Lechów, położonej w dawnym pow. rawskim, obecnie gmina Czerniewice, pow. Tomaszów Mazowiecki, woj. łódzkie. 

poniedziałek, 24 października 2016

Lekczyński

herb Nałęcz

herb Warnia
 

Lekczyński h. Nałęcz, vel Lekszczyński?, nazwisko zdawałoby się wskazywać, iż gniazdem tej rodziny jest wieś Lekczyn, nie wiadomo gdzie położona, dziś już na pewno nie istniejąca (albo też nie istniejąca pod tą właśnie nazwą). 

czwartek, 20 października 2016

Lenk

Lenk h. Potęga, pisali się z Ryzenbergu in. Ryzenburga. Otrzymali szlachectwo na sejmie 1775 roku (Vol. Leg.). Dyplom wydano im 11 IV 1776 r. z herbem nazwanym Potęga, a przedstawiającym w polu czerwonym lwa złotego, wspiętego w lewo, trzymającego w łapach miecz końcem na dół, nad hełmem w koronie trzy pióra strusie (Ostr.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

czwartek, 13 października 2016

Linda


Linda h. własnego vel (de) Linde, von der Linde, Lindau, sądząc po herbie, należą do starego pruskiego rodu Stangonów. Nie wszyscy jednak noszący to nazwisko, choć nawet w herbie gałązkę lipową mają, stanowią jedną rodzinę, z braku źródeł trudno dojść tego i rozdzielić ich na odrębne rodziny (Bon.). Już przez cały XIV wiek wymieniani są Lindowie wśród dygnitarzy krzyżackich. Jan i Jerzy, synowie Piotra von der Linde, otrzymali 1357 r. od w. mistrza 30 włók w polu, zwanym Jugowo i jezioro zwane Radzimin, w pow. tucholskim (SGKP). Klawko von der Linde, właściciel domów Toruniu 1390 r., ławnik ziemi chełmińskiej 1405 r. Gierko von der Linde z Torunia, 1440 r. dziedzic części Ostaszewa, na której po nim dziedziczył Tomasz Linde (Kętrz.). Adrian von der Linda, rajca gdański, burgrabia gdański 1672. Walenty Linda, rajca gdański 1666, sekretarz królewski, łowczy w ekonomii malborskiej 1670. Lindowie byli elektorami 1697 r. z woj. pomorskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herb — w polu czerwonym złota gałązka lipowa, z trzema listkami od góry a dwoma u spodu, w prawo ukośnie leżąca. Nad hełmem w koronie dwie gałązki złote, prawa z dwoma listkami na zewnątrz, lewa z trzema (Ostr.).
 

środa, 12 października 2016

Lineburg


Lineburg h. Palmy vel Lüneburg, Lueneburg, otrzymali przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Polskim 1841 r.; wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie 1852 r. Według Ostrowskiego, herb został nadany 23 I 1843 r. Ludwikowi Lineburgowi, naczelnikowi głównego urzędu poczt w Suwałkach, przez cara Mikołaja I.
Herb — w polu błękitnym krzyż czerwony, pod nim dwie złote gałązki palmowe ukośnie skrzyżowane i związane złotą wstęgą. Nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Labry błękitne podbite złotem. (Hr. Ostr.)
.
 

środa, 5 października 2016

Lipka

Lipka h. Nałęcz vel Lipko, z Lipek w ziemi drohickiej, na Podlasiu. Wieś Lipki w parafii Stoczek (Węgrowski), niegdyś pow. sokołowski, obecnie znajduje się w gminie Stoczek, pow. Węgrów, woj. mazowieckie. Jan Lipka, dworzanin pokojowy królewski 1512-1513 (Wierzb. IV 1866). Ziemianie drohiccy Lipkowie stawili 1528 r. na popis trzy konie. Andrzej Lipka, syn niegdy Walentego i współdziedzice Lipek opłacili 1580 r. pobór z 12 włók ziemi (Źr. Dziej. XVII). Lipkowie podpisali elekcję 1733 r. z woj. podlaskim i brzeskim litewskim. Licznie rozrodzeni, dla rozróżnienia używali rozmaitych  przydomków, m. in. Auguścik, Bartosik, Chudzik, Dukalik, Kozanka, Michalik, Wszołczyk, Zanosik (Zanozik), Zansik (Zanszyk, Zamsik). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa 1804 r. w Galicji zachodniej, a także w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Lipnicki

Lipnicki h. Hołobok, stary ród małopolski, piszący się z Lipnika, w dawnym woj. sandomierskim. Ich gniazdem są wsie Lipnik w parafii Goźlice oraz Lipniczek w parafii Malice, niegdyś pow. Sandomierz, obecnie gmina Lipnik, pow. Opatów, woj. świętokrzyskie. 

Lipowski

Lipowski h. Ciołek vel Lipowiecki, na Mazowszu, pisali się z Lipowca. Wieś parafialna Lipowiec Kościelny, w dawnym pow. szreńskim, w ziemi zawskrzyńskiej, obecnie leży w pow. Mława, woj. mazowieckim. W XIX wieku wieś była podzielona na Lipowiec Kościelny, Lipowiec Podborny i Lipowiec Parcele. Po raz pierwszy jest wzmiankowana w dokumentach z 1413 i 1435 r., gdy należała już do rodu Ciołków. Maciej z Lipowca występuje w procesie wytoczonym Krzyżakom 1413 r., jako obrabowany przez nich w czasie pokoju na 5 grzywien (Lites.). Jakub Ciołek z Lipowca, kanonik płocki 1506-1515. Lipowscy podpisali elekcje 1669 r. z woj. płockim i sandomierskim. Jedna gałąź przeniosła się w XVI wieku w Sandomierskie. Seweryn, poborca sandomierski 1635, ożeniony z Jadwigą Bidzińską, zmarłą 1644, umarł 1646, pochowany wraz z żoną w Opatowie (Star. Monum.). Ciołkowie Lipowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

poniedziałek, 3 października 2016

Listopad

Listopad h. Mora, w Wielkopolsce. Stanisław, burgrabia grodzki gnieź-nieński 1780. Jego potomkowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

niedziela, 2 października 2016

Loga

Loga h. własnego (in. Rogala odm.) vel Loka, Locka, Locke, Luka, w Wielkopolsce, pisali się z Igieł w pow. malborskim, a także z Grochowca (de Grochowiec). Wedle Uruskiego pochodzą od starej niemieckiej i osiedlonej w Prusach już za Krzyżaków, rodziny Cigel vel von Ziegel. Z nich jedna gałąź wzięła nazwisko Loga vel Loka, przy czym to drugie było częściej używane. Podpisali elekcje 1648 r. z woj. malborskim, 1697 r. z poznańskim, kaliskim i z ziemią warszawską. Józef Michał Loka, profes lędzki, opat w Obrze, a następnie w Bledzewie, umarł 1762 r. Brat jego Paweł, jezuita, rektor w Grudziądzu 1751 r. Jakuba, jezuitę, wymienia Niesiecki za swoich czasów. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Lubiejewski

Lubiejewski h. Trzaska vel Lubiewski, pisali się z Zakrzewa, będąc jednej dzielnicy z Zakrzewskimi herbu Trzaska. Wywodzą się ze wsi Lubiejewo in. Lubiewo w ziemi nurskiej, oraz Lubiejewo in. Lubiewo-Kąty w pow. gostyńskim. Adam z Lubiewa otrzymał 1509 r. przywilej na młyn w Kamionce w pow. lwowskim (Wierzb. III. 592). Jan Lubiewski, Ruskowicze, Kąccy, Chrapek, dziedzice Kątów-Lubiewa pod Sochaczewem 1578 roku. Stanisław, współdziedzic Lubiewa w pow. nurskim 1578 r. (Paw.). Podpisali elekcje 1632 r. z ziemią czerską, 1648 r. z woj. brzeskim litewskim, 1697 r. z ziemią nurską, 1733 r. z ziemią rawską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Ludwig

Ludwig h. własnego, w Wielkopolsce. Rodzina wywodząca się z Brandenburgii. Juliusz, superintendent kościołów wyznania ewangelickiego, wiceprezes konsystorza ewangelicko-augsburskiego w Królestwie Polskim, otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa z zasady posiadanej posady 1833 r. 

Lutostański

Lutostański h. Ślepowron, vel Korwin-Lutostański, na Mazowszu, pisali się z Lutostania w ziemi łomżyńskiej, w parafii Puchały.

Łabęcki

Łabęcki h. Korab, vel Łabędzki, Łabencki, Łabendzki, nazwisko wzięli od wsi Łabędzie w pow. sieradzkim, pod Wartą. Pisali się także z Łabęcina.

sobota, 1 października 2016

Łada

Łada h. Łada, na Mazowszu i Podlasiu, ze wsi Łady Borowe i Polne, pow. Zambrów, woj. podlaskie, oraz Łady Mancze, pow. Ostrołęka, Łady Krajczyn, pow. Zakroczym (Bon.). Ładowie byli elektorami 1669 r. z woj. brzeskiego kujawskiego, 1674 r. z woj. wołyńskiego, 1697 r. z ziemi nurskiej, zakroczymskiej i łomżyńskiej, 1764 r. z woj. mazowieckiego i z ziemi łomżyńskiej. Pawła, jezuitę, i brata jego Andrzeja, towarzysza pancernego, wymienia Niesiecki ze swoich czasów. Franciszek, dwo- rzanin 1725, komisarz 1734 r. królewiczowej Konstantowej Sobieskiej, tytułowany stolnikiem nowogrodzkim 1728. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Wydziale Stanów galicyjskich 1806 r., w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

wtorek, 27 września 2016

Łazicki

Łazicki h. Jastrzębiec vel Łaziski, rodzina małopolska, wywodząca się ze wsi Łaziska Grocholickie, parafia Bogoria, dawniej pow. Sandomierz, obecnie gmina i powiat Staszów, woj. świętokrzyskie. Pietrasz z Łazisk świadczył 1405 r. w Opatowie (Kod. Młp.). Jan Łazicki, student Uniwersytetu w Bazylei 1558. Jan, Krzysztof i Mikołaj Łaziccy, dziedzice Łazisk 1578 r. (Paw.). Łaziccy byli elektorami 1669 i 1697 r. z woj.  sandomierskiego, 1733 r. z woj. bełskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Inni wylegity- mowali się w Ces. Rosyjskim, w guberni kijowskiej 1854 r., wpisani do ksiąg szlachty tejże guberni 1896 roku. 

Łaźniewski

Łaźniewski h. Prawdzic (in. Prawda), vel Łaźnieski, Łaźniowski, pisali się z Łaźniewa in. Łaźniowa Wielkiego w ziemi warszawskiej. Obecnie wieś Łaźniew położona jest w gminie Błonie, pow. Warszawa Zachodnia, woj.

poniedziałek, 26 września 2016

Łojewski

Łojewski h. Jasieńczyk, vel Łojowski, rodzina mazowiecka, pisząca się niegdyś z Łojów w ziemi ciechanowskiej. Wieś Łoje znajduje się w parafii Krzynowłoga Mała, obecnie pow. Przasnysz, woj. mazowieckie.