Tödwen

Tödwen h. Karp (in. Gwiazdy odm., Trzy gwiazdy), vel Toedwen, Todwen, Tedwen, Tetwen, Toedwin, Toetwin, Tetwin, Tetfin, rodzina pochodzenia duńskiego, osiedlona w Inflantach (Liwonia) 1266, 1340, później na Podlasiu, w ziemi bielskiej, i na Mazowszu.

Tołkacz

Tołkacz h. Kotwicz (odm.), vel Toukacz, Tołkaczewicz, Tołkaczow, na Litwie 1438, w woj. mińskim 1674, na Rusi 1697 (Con.). Rodzina wywodząca się z bojarów ruskich. Od posiadanych dóbr tworzyli przydomki, np. Hajański vel Hojański z Hajan, Żukiński, Dobroszyński.

Tomaszyński

Tomaszyński h. Ostrzec, szlachectwo wraz z herbem otrzymał Grzegorz Tomaszyński, szef biura w komisji wojny, odkomenderowany do głównego sztabu, za dwudziestoletnią służbę 10 III 1830.

Widłak

 wg Niesieckiego

wg Siebmachera

Widłak h. Widły (in. Gableniec, Gablenz), na Śląsku i w Wielkopolsce. Stanowią odgałęzienie łużyckiej rodziny Gableniec (Gabelenz, Gabelentz) vel Gablenz, mieszkającej w XIV wieku w Saksonii, we wsi Gablenz (łużyc. Jabłońc), w dawnym powiecie rozborskim, dzisiaj powiat Görlitz (SGKP).

Tomkowicz

Tomkowicz h. Przyjaciel, vel Tomkiewicz, w ziemi lwowskiej, nobilitowani w 1659 roku (Con.). Według innych opracowań, mają być w woj. nowogrodzkim oraz w powiecie orszańskim 1547 r. (Żych.).

Traczewicz

Traczewicz h. Traczobroń, vel Tracewicz. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 z herbem Traczobroń (u Borkowskiego błędnie: Tarczobroń), którego opisu nie przedstawiono.

Treutler

Treutler h. Winna góra (in. Traubenberg), vel Treütler de Traubenberg, Trojtler, Trajtler, Treitler, krakowska rodzina mieszczańska, pochodzenia austriackiego. 

Troczewski

Troczewski h..., vel Troczeski, Trociewski, Traczewski?, głównie na Mazowszu. Nazwisko wzięli zapewne od wsi Trocze, leżącej w parafii Malesze, gmina Wyszki, powiat Bielsk Podlaski, woj. podlaskie.

Trylski

Trylski h. Topór, w Małopolsce, w woj. krakowskim. Zostali wylegitymo- wani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Tryniszewski

Tryniszewski h. Poraj, vel Tryniszeski, rzadko Treniszewski, na Mazowszu. Nazwisko wzięli od wsi Trynisze, w ziemi nurskiej, pow. Ostrów Mazowiecka.

Trzaskowski

Trzaskowski h. Trzaska, vel Trzaskoski, Trzaszkowski, rzadko Czaskowski, ze wsi Trzaski pod Inowrocławiem. Pochodzą zapewne od Trzasków. 

Trzeciecki

Trzeciecki h. Gryf, vel Trzyciecki, Trzecieski, w woj. sandomierskim 1600 r., kaliskim, na Litwie. Ich wsią gniazdową – podobnie jak Trzecieskich herbu Nowina i Trzecieskich herbu Strzemię – jest Trzycież inaczej Trzecież (Trzeciesz, Trzycirz, Trzyciż), dziś Trzyciąż w pow. olkuskim.

Trzepiński

Trzepiński h. Jastrzębiec, vel Trzepieński, Trzebiński?, w woj. sieradzkim 1584 (Pap.), w pow. opoczyńskim 1577 (Źródła dziejowe t.14/288), pisali się z Trzepnicy. Wieś Trzepnica, leży obecnie w woj. łódzkim, powiat Piotrków Trybunalski, gmina Łęki Szlacheckie, parafia Bęczkowice.

Trzeszczkowski

Trzeszczkowski h. Zagłoba (in. Zagroba), vel Ściszek-Trzeszczkowski, Trzeszkowski, Trzeczkowski, na Podlasiu, Mazowszu i w Galicji. Licznie rozrodzeni, używali dla rozróżnienia przydomków: Ściszek (Sciszek, Ścisek, Ścisyk, Ściszyk, Ściszczyk, Ściszko), Bliźniak, Bosy (Bosik), Dzik (Dziki), Garbaty (Garbacik), Karulak, Lokac, Siedlarz, Świkuła, Zagroba, etc.

Trzetrzewiński

Trzetrzewiński h. Tępa podkowa, vel Czetrzewiński, zostali wylegitymo- wani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Nazwisko biorą zapewne od wsi Trzetrzewina w woj. małopolskim, powiat Nowy Sącz, gmina Chełmiec.

Turłaj

Turłaj h. Jastrzębiec (odm.), vel Turłay, na Litwie, w woj. trockim. Stanowią odgałęzienie rodziny Szantyr herbu Lubicz. Zmienili jednak herb na Jastrzębca, z tą odmianą, że nad podkową mają trzy gwiazdy, jedna obok drugiej, zaś na hełmie trzy pióra strusie (Nies.).

Turczynowicz

Turczynowicz h. Gozdawa, w W. Ks. Litewskim, w woj. trockim 1653. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. W XIX wieku mieszkali w Sieradzkiem Turczynowiczowie herbu Szeliga.

Turczyński

Turczyński h. Grzymała, w dawnym woj. bełskim. Michał Turczyński, poseł na sejm i elektor Stanisława Augusta w 1764 r. z tegoż województwa bełskiego.

Turobojski

Turobojski h. Bończa, vel Turoboyski, Turobajski, Tarobojski, Tarabojski, Torobojski, etc. Nazwisko to przyjmowało zapewne również formę Turobiński.

Turzański

Turzański h. Grzymała (odm.), vel Turzeński, Turzyński, na Kujawach, w Wielkopolsce, Małopolsce, na Mazowszu i na Rusi Czerwonej. Wymienia ich Paprocki w 1584 r.

Tuszowski

Tuszowski h. Szreniawa (in. Śreniawa, Srzeniawa), vel Thuszowski, Tuszewski, dawniej czasem Tussowski, używali przydomku Tołp, zapisani w Aktach Radomskich już 1488 r. (Ks. Perp. Rad.).

Twardzicki

Twardzicki h. własnego (oraz h. Drogosław, Osoria), w Małopolsce, pisali się z Twardzewa in. Twardzew, może wsi obecnie znanej jako Twardawa w powiecie nowotarskim.

Twarowski

Twarowski h. Pilawa, vel Twaroski, na Podlasiu, niektórzy pisali się z Weleskowa w ziemi mielnickiej. Nazwisko wzięli od wsi Twarogi w ziemi bielskiej, w parafii Pierlejewo (obecnie Perlejewo).

Tycz

Tycz h..., vel Ticz, Tyc, Tytz, Titz, na Mazowszu. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, bez podania herbu.

Tylli

Tylli h. własnego (in. Kubin, Struś), vel de Tylli, Tylly, Tylle, Detylli. Jan Tylli, nobilitowany na sejmie w 1775 r. (Con.), następnie w Galicji 1786 r. Jego potomkowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Ubliński

Ubliński h. Ostoja, vel Hubliński, pisali się „z Ublinka”, a Niesiecki błędnie pisze „z Ublińska”. Nazwisko wzięli od wsi Ublinek, zwanej dawniej także Hublin i Ubnin, w powiecie sandomierskim, obecnie w woj. świętokrzyskim, pow. Opatów, gmina Lipnik.

Ufniarski

Ufniarski h. Jastrzębiec (in. Jastrzębna), vel Boruta-Ufniarski, Ufnarski, na Mazowszu i w Małopolsce. Używali przydomku Boruta, co by wskazywało na ich pochodzenie od Borutów herbu Jastrzębiec. W niektórych opracowaniach podaje się, że ich herbem jest Jastrzębna.

Ulejski

Ulejski h. Ostoja, vel Uleyski, Uleski, Uleński, pisali się z Ulejna, zapewne wsi położonej w powiecie średzkim, gmina Środa Wielkopolska. Podpisali elekcję Augusta II z woj. kaliskim 1697 r. (Con.).

Ułan

herb Ułan

Ułan h. własnego, właściwie Ułan-Assańczukowicz, rodzina szlachecka pochodzenia tatarskiego, osiedlona na Wileńszczyźnie. Jest to jedna z głównych gałęzi książąt Assańczukowiczów, wspólnego pochodzenia z Abdziewiczami, Achmatowiczami, Abdziukiewiczami i Szabanowiczami.

Umieniecki

Umieniecki h. Junosza, vel Umienicki, Uminiecki, Umniecki, Humieniecki, Huminiecki, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Unieszowski

Unieszowski h. Janina, vel Uniszowski, Uniszewski, w województwie lubelskim 1700, poznańskim 1720. Są jednego pochodzenia z Bidzińskimi. Ich gniazdem rodzinnym jest zapewne wieś Unieszów, dziś już nie istniejąca, na której terenie powstały Iwaniska, pow. Opatów, obecnie woj. świętokrzyskie. 

Valentin

Valentin h. własnego, vel Valentin d’Hauterive, francuska rodzina hugenocka, osiedliła się w województwie poznańskim i na Mazowszu. Używali przydomku d'Hauterive. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Vidal

Vidal h. Szranki, de Vidal, Widal, rodzina wywodząca się z Anglii. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, z herbem Szranki, którego opisu nie przedstawiono.

Vorhoff

Vorhoff, vel Vorhof, Verhoff, później pisani także Forhoff, pochodzenia niemieckiego. Wpisani do ksiąg szlachty Królestwa Polskiego w latach 1836-1862, bez podania herbu.

Uszyński

Uszyński h. Lubicz, vel Usiński, Uściński, Uścieński, na Podlasiu, czasem błędnie wymieniani z herbem Pobóg. Jak świadczy Niesiecki: „Floryana, z Uszy Uszyńskiego zmarłego w r. 1624, czytałem nagrobek w Mszczonowie”.

Uziębło

Uziębło h. Sulima, vel Uziembło, Oziębło, Oziembło, na Mazowszu i Podlasiu, pisali się Trębic, w obecnym pow. siedleckim. Ich gniazdem rodzinnym jest wieś Uziębły, w gminie i parafii Paprotnia, pow. Siedlce.

Księżopolski

Jastrzębiec

Ślepowron

Księżopolski h. Jastrzębiec oraz h. Ślepowron, vel Księżpolski, Xiężopolski, z Księżopola, w ziemi drohickiej, parafia Mokobody, obecnie pow. Siedlce, woj. mazowieckie. Ślepowronowie mieli wyjść z części tej wsi zwanej Księżopole Jałmużny.

Zabierzowski

Zabierzowski h. Ostoja, vel Zabirzowski, Zabierzewski, Zabierowski, a według Niesieckiego także: Zaborowski, rodzina małopolska, pisała się z Zabierzowic. Wspominają ich księgi grodzkie ostrzeszowskie 1565.

Zaborski

Zaborski h. Kopaszyna (in. Kopasina), pisali się z Zaborza, wsi położonej obecnie w gminie Morawica, powiat Kielce. Jedna gałąź osiadła na Litwie, w woj. mińskim, skąd byli elektorami w 1648 r. (Con.). 

Zacharkiewicz

Zacharkiewicz h. Brodzic, pochodzą zapewne z W. Ks. Litewskiego. Wojciech Zacharkiewicz, regent ziemski woj. brzeskiego-kujawskiego, dowiódł szlachectwa na sejmie 1768 r. (Con.), czego potwierdzenie otrzymali jego potomkowie w 1820 r. Zacharkiewiczowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w roku 1837.

Zachert

Zachert h. Runicki, wywodzą się z angielskiego rodu Sacket, przybyli do Polski z Leeds w XVI wieku, osiedlając się w Wielkopolsce. Od pokoleń zajmowali się wytwarzaniem i handlem suknem. Swoje tkackie imperium rozwinęli w Zgierzu pod Łodzią. Otrzymali szlachectwo zapewne w XIX wieku. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 z herbem Runicki, którego opisu nie przedstawiono. W 1860 r. otrzymali w Królestwie tytuł baronowski.

Zaczkowski

Zaczkowski h. Rawicz, vel Zackowski, właściwie Żaczkowski, wyszli ze wsi Żaczki, w parafii Grabów, pow. Łęczyca. 

Zagrodzki

Zagrodzki h. Syrokomla (in. Abdank, Habdank odm.), vel Zagrocki, rodzina małopolska, nazwisko biorą zapewne od wsi Zagrody. 

Zagrzewski

Zagrzewski h. Lubicz, w Prusach, w Galicji 1778. Wywodzą się z Mazur, ze wsi Zagrzewo (niem. Sagsse, Sagchse, Sagsau), obecnie woj. warmińsko-mazurskie, gmina i powiat Nidzica. W 1537 r. właścicielem wsi był Jakub z Zagrzewa. W 1666 r. miejscowość zamieszkiwali Czapkowscy

Zajdlicz

Zajdlicz h. Korzbok (in. Korzbog, Korczbok), vel Korzbok-Zaydlicz, Zajdlic, Zajglic, Zayglic, Zajglicz, później też Zeidlitz, Zejdlicz, Seidlitz, Seydlitz, etc., rodzina śląska, notowana w aktach już od 1329 r., osiedlona m. in. w Wielkopolsce, na Rusi, we Lwowie, Lublinie i Krakowie,

Zakobielski

Zakobielski h. Przegonia (in. Ostoja odm.), vel Zakobylski, w ziemi zakroczymskiej 1584 (Pap.), w Prusach 1635. Czasem przypisuje się im herb Ostoja. 

Gniazdem tej rodziny jest wieś Zakobiel, w parafii Cieksyn, obecnie gmina Nowe Miasto, pow. Płońsk, woj. mazowieckie. W XIX wieku Zakobiel Duża albo Wielka i Zakobiel Mała były to dwa folwarki i wieś, nad potokiem Turka, w pow. płońskim. W r. 1576 wieś Zakobiel Minor płaci od 1 łanu a Zakobiel Major od 2 łanów. Mieszka tu szlachta zagrodowa. 

Zakobielscy herbu Przegonia zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862.

Genealogia 
(osób: 63)

• LUDWIKA Anna Zakobielska h. Przegonia (ok. 1825-po 1850), c. Ludwika i Tekli Kownackiej; jej brat został wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862 (Szl. Król.; Sęcz.); ur. prawd. Mieszki Wielkie, parafia i powiat Ciechanów, obecnie woj. mazowieckie (MK Ciechanów); m. (1846 Ciechanów) Wojciech Mieszkowski (ok. 1820-po 1850), s. Walentego i Katarzyny Ślaskiej h. Grzymała, dziedzic dóbr Mieszki Wielkie, parafia i powiat Ciechanów; ślub w parafii Ciechanów, miejscowość: Mieszki Wielkie (MK Ciechanów); dzieci: Wincenty (ur. 1848), Aleksander (1849-1850) – Mieszkowscy.

• STANISŁAW Zakobielski h. Przegonia (ok. 1730-1785), dziedzic dóbr Zakobiel Mała, ówczesne woj. płockie, 1783; jego synowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862 z herbem Przegonia (Szl. Król.; Sęcz.); ur. Zakobiel Mała, parafia Cieksyn, tenże zapewne Stanisław zm. tamże w 1785 r. (MK Cieksyn); ż. (ok. 1760) Apolonia Kruszewska (ok. 1734-1811); zm. Zakobiel Mała, parafia Cieksyn, lat 77, wdowa (MK Cieksyn); dzieci: Gabriel, Marianna, Agnieszka, Kacper, Jan, Tomasz, Franciszek, Katarzyna.

Źródła: Bork. Sp. 525; Nies. t.10/32; Pap.; Sęcz.; Szl. Król.; Żern. t. 2/555.

Szyller

Szyller, vel Schiller, Schüller, rodzina wywodząca się prawdopodobnie z Niemiec. Jedna gałąź od kilku pokoleń mieszkała w Warszawie, gdzie jej przedstawiciele są notowani w aktach już w I połowie XVIII wieku. Z nich: Franciszek, jubiler i radny gminy Starej Warszawy ok. 1790. Teofil (ok.

Zalaszowski

Zalaszowski h. Półkozic, vel Zalasowski, Zalassowski, Zalazowski, w woj. krakowskim. Mieszczańska rodzina krakowska, nobilitowana przez Zygmunta Augusta 1555 r. (Pap.). Otrzymali potwierdzenie szlachectwa na sejmie 1676 r. (Con.).