Lipowski

Lipowski h. Ciołek vel Lipowiecki, na Mazowszu, pisali się z Lipowca. Wieś parafialna Lipowiec Kościelny, w dawnym pow. szreńskim, w ziemi zawskrzyńskiej, obecnie leży w pow. Mława, woj. mazowieckim. W XIX wieku wieś była podzielona na Lipowiec Kościelny, Lipowiec Podborny i Lipowiec Parcele. Po raz pierwszy jest wzmiankowana w dokumentach z 1413 i 1435 r., gdy należała już do rodu Ciołków. Maciej z Lipowca występuje w procesie wytoczonym Krzyżakom 1413 r., jako obrabowany przez nich w czasie pokoju na 5 grzywien (Lites.). Jakub Ciołek z Lipowca, kanonik płocki 1506-1515. Lipowscy podpisali elekcje 1669 r. z woj. płockim i sandomierskim. Jedna gałąź przeniosła się w XVI wieku w Sandomierskie. Seweryn, poborca sandomierski 1635, ożeniony z Jadwigą Bidzińską, zmarłą 1644, umarł 1646, pochowany wraz z żoną w Opatowie (Star. Monum.). Ciołkowie Lipowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Listopad

Listopad h. Mora, w Wielkopolsce. Stanisław, burgrabia grodzki gnieź-nieński 1780. Jego potomkowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Loga

Loga h. własnego (in. Rogala odm.) vel Loka, Locka, Locke, Luka, w Wielkopolsce, pisali się z Igieł w pow. malborskim, a także z Grochowca (de Grochowiec). Wedle Uruskiego pochodzą od starej niemieckiej i osiedlonej w Prusach już za Krzyżaków, rodziny Cigel vel von Ziegel. Z nich jedna gałąź wzięła nazwisko Loga vel Loka, przy czym to drugie było częściej używane. Podpisali elekcje 1648 r. z woj. malborskim, 1697 r. z poznańskim, kaliskim i z ziemią warszawską. Józef Michał Loka, profes lędzki, opat w Obrze, a następnie w Bledzewie, umarł 1762 r. Brat jego Paweł, jezuita, rektor w Grudziądzu 1751 r. Jakuba, jezuitę, wymienia Niesiecki za swoich czasów. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Lubiejewski

Lubiejewski h. Trzaska vel Lubiewski, pisali się z Zakrzewa, będąc jednej dzielnicy z Zakrzewskimi herbu Trzaska. Wywodzą się ze wsi Lubiejewo in. Lubiewo w ziemi nurskiej, oraz Lubiejewo in. Lubiewo-Kąty w pow. gostyńskim. Adam z Lubiewa otrzymał 1509 r. przywilej na młyn w Kamionce w pow. lwowskim (Wierzb. III. 592). Jan Lubiewski, Ruskowicze, Kąccy, Chrapek, dziedzice Kątów-Lubiewa pod Sochaczewem 1578 roku. Stanisław, współdziedzic Lubiewa w pow. nurskim 1578 r. (Paw.). Podpisali elekcje 1632 r. z ziemią czerską, 1648 r. z woj. brzeskim litewskim, 1697 r. z ziemią nurską, 1733 r. z ziemią rawską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Ludwig

Ludwig h. własnego, w Wielkopolsce. Rodzina wywodząca się z Brandenburgii. Juliusz, superintendent kościołów wyznania ewangelickiego, wiceprezes konsystorza ewangelicko-augsburskiego w Królestwie Polskim, otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa z zasady posiadanej posady 1833 r. 

Lutostański

Lutostański h. Ślepowron, vel Korwin-Lutostański, na Mazowszu, pisali się z Lutostania w ziemi łomżyńskiej, w parafii Puchały.

Łabęcki

Łabęcki h. Korab, vel Łabędzki, Łabencki, Łabendzki, nazwisko wzięli od wsi Łabędzie w pow. sieradzkim, pod Wartą. Pisali się także z Łabęcina.

Łada

Łada h. Łada, na Mazowszu i Podlasiu, ze wsi Łady Borowe i Polne, pow. Zambrów, woj. podlaskie, oraz Łady Mancze, pow. Ostrołęka, Łady Krajczyn, pow. Zakroczym (Bon.). Ładowie byli elektorami 1669 r. z woj. brzeskiego kujawskiego, 1674 r. z woj. wołyńskiego, 1697 r. z ziemi nurskiej, zakroczymskiej i łomżyńskiej, 1764 r. z woj. mazowieckiego i z ziemi łomżyńskiej. Pawła, jezuitę, i brata jego Andrzeja, towarzysza pancernego, wymienia Niesiecki ze swoich czasów. Franciszek, dwo- rzanin 1725, komisarz 1734 r. królewiczowej Konstantowej Sobieskiej, tytułowany stolnikiem nowogrodzkim 1728. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Wydziale Stanów galicyjskich 1806 r., w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Łazicki

Łazicki h. Jastrzębiec vel Łaziski, rodzina małopolska, wywodząca się ze wsi Łaziska Grocholickie, parafia Bogoria, dawniej pow. Sandomierz, obecnie gmina i powiat Staszów, woj. świętokrzyskie. Pietrasz z Łazisk świadczył 1405 r. w Opatowie (Kod. Młp.). Jan Łazicki, student Uniwersytetu w Bazylei 1558. Jan, Krzysztof i Mikołaj Łaziccy, dziedzice Łazisk 1578 r. (Paw.). Łaziccy byli elektorami 1669 i 1697 r. z woj.  sandomierskiego, 1733 r. z woj. bełskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Inni wylegity- mowali się w Ces. Rosyjskim, w guberni kijowskiej 1854 r., wpisani do ksiąg szlachty tejże guberni 1896 roku. 

Łaźniewski

Łaźniewski h. Prawdzic (in. Prawda), vel Łaźnieski, Łaźniowski, pisali się z Łaźniewa in. Łaźniowa Wielkiego w ziemi warszawskiej. Obecnie wieś Łaźniew położona jest w gminie Błonie, pow. Warszawa Zachodnia, woj.

Łojewski

Łojewski h. Jasieńczyk, vel Łojowski, rodzina mazowiecka, pisząca się niegdyś z Łojów w ziemi ciechanowskiej. Wieś Łoje znajduje się w parafii Krzynowłoga Mała, obecnie pow. Przasnysz, woj. mazowieckie.

Łukaszewicz

Łukaszewicz h. Trójstrzał vel Łukasiewicz, nobilitowani w r. 1791 w czasie Sejmu Wielkiego (Bon.). Herb nadany przedstawia w polu błękitnym koronę złotą dwoma złotymi strzałami, ukośnie skrzyżowanymi, żeleźcami do góry przeszytą. Nad hełmem w koronie, na pięciu piórach strusich ręka zbrojna ze strzałą w poprzek wzniesioną (Ostr.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Józef (zm. 1873), zasłużony badacz dziejów ojczystych i autor dzieł historycznych, bibliotekarz biblioteki Raczyńskich w Poznaniu, dziedzic Targoszyc. 

Maciorkowski

Maciorkowski h. Krzywda, vel Maciórkowski, Maciurkowski, rodzina drobnoszlachecka, na Podlasiu i Wołyniu. W 1772 r. byli właścicielami wsi Sikory-Piotrowięta, parafia Kobylin Borzymy, dawny pow. Brańsk, obecnie pow. Wysokie Mazowieckie, woj. podlaskie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, oraz w Cesarstwie Rosyjskim, zapisani do ksiąg szlachty guberni wołyńskiej. 
Z nich: N., został 1697 roku miecznikiem orszańskim (Metr. Lit.).

Magnuski

Magnuski h. Abdank (in. Habdank, Awdaniec), w woj. sieradzkim, są jednego pochodzenia z Kozubskimi tego herbu.

Majeranowski

Majeranowski h. Jelita vel Majeranoski, Majeronowski, wyszli zapewne z województwa krakowskiego, gdyż tam notują ich oblata 1687 r. (Ks. obl. krak. 114 p. 1205). Z tej rodziny Tomasz otrzymał 1713 r. nominację na

Majewski

Majewski h. Dosługa, vel Majeski, rodzina wywodząca się zapewne od Majewskich herbu Starykoń. Z nich: Józef Majewski, naczelnik sekcji wodnej komory konsumowo-składowej w Warszawie, otrzymał prawa nowego szlachectwa w 1841 r. oraz herb Dosługa nadany 24 maja 1842 r.

Makarewicz

Makarewicz h. Samson vel Makarowicz, na Litwie. Pochodzący po Józefie, mostowniczym kowieńskim, dziedzicu dóbr Dubno w 1743 r. (Akta Trockie), zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Makowski

Makowski h. Jelita vel Pieniążek-Makowski, Saryusz-Makowski, Makoski, rodzina małopolska, przydomku Saryusz. Są odgałęzieniem rodu Pieniążków i podobnie jak oni, pisali się z Witowic. Nazwisko biorą

Malinowski

Malinowski h. Pobóg, vel Malinoski, rodzina podlaska, licznie rozrodzona, pisała się z Kalnicy (de Kalnica), w ziemi bielskiej, wsi graniczącej z dobrami Kierznowo.

Małkowski

Małkowski h. Bombek, otrzymali nobilitację 1673 r. Z nich: Stanisław, porucznik pancerny, od młodości był przy Janie III Sobieskim, był pod Wiedniem 1683 r. Antoni, towarzysz pancerny, konfederat barski. W XIX wieku byli właścicielami części wsi Bieńki-Śmietanki, pow. Przasnysz, woj. mazowieckie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jest wieś Małki w gminie Rzewnie, pow. Maków Mazowiecki, woj. mazowieckie.

Mamiński

Mamiński h. Radwan (in. Wierzbowa), ród mazowiecki ze wsi Mamino w ziemi sieluńskiej, w dawnym powiecie różańskim, parafii Gąsewo. 

Maruszewski

Maruszewski h. Mogiła (in. Mohyła), niektórzy z Maruszewskich herbu Rogala, zostali mylnie wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 z herbem Mogiła. Do herbu Mogiła należeli

Mazowiecki

Mazowiecki h. Dołęga, vel Dołęga-Mazowiecki, stara rodzina w ziemi dobrzyńskiej, pisała się z Mazowsza. 

Mazurkiewicz

Mazurkiewicz h. Pobóg, w woj. sandomierskim i ruskim. Byli właści- cielami m. in. dóbr Sołohubówka w ziemi mielnickiej 1775, Popkowice w pow. zamojskim, Przespolewo w guberni kaliskiej. Zapisani do ksiąg szlacheckich w Galicji 1783.

Mączewski

Mączewski h. Bem (in. Behem) vel Monczewski, Mączowski, na Mazowszu, w woj. płockim. Pisali się z Mączewa Wielkiego, powiat Raciąż (Urus.). Wieś Mączewo w parafii Unierzyż, obecnie leży w gminie Strzegowo, pow. Mława, woj. mazowieckie. Mateusz, w 1727 r. dziedzic dóbr Chudyno, Kostki i Bońkowo (Akta Płockie). Byli też właścicielami m. in. dóbr Kotlewo, Sałkowo i Kwasieborzyno Sujki, parafia Gralewo, obecnie pow. Płońsk, Łebki in. Łepki, pow. Mława. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z Mączewa-Popkowa, leżącego także w dawnym pow. raciąskim, wiedli się Mączewscy herbu Ciołek.

Merecki

Merecki h. Szeliga, chyba w rzeczywistości Mareccy. Wątpliwe, czy 
jedni z Mireckimi, pochodzącymi od Magierów vel Magerów herbu Szeliga. Chociaż w dawnych herbarzach Mireckich wywodzą z Mircza w

Merlini

 

Merlini h..., rodzina włoska. Dominik, architekt (budowniczy) nadworny króla Stanisława Augusta, wystawił wiele gmachów w Warszawie i urządzał łazienki królewskie, za co otrzymał nobilitację 1768 r. i w 1775 r. został uwolniony od skartabelatu. Jego potomkowie zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Męczkowski

Męczkowski h. Białynia (in. Białycz) vel Menczkowski, Męćkowski, rodzina mazowiecka, wywodząca się ze wsi Męczki in. Męczki Sułkowo w ziemi wiskiej, parafia Wizna, powiat Łomża, obecnie woj. podlaskie. Ich pierwotne nazwisko Męcz i Męczko (Mancz, Manczko), pochodzi od staropolskiego imienia Męcimir. Piotr i Męcimir, synowie Kiełcza, otrzymali w nagrodę zasług w 1436 r. od Władysława ks. mazowieckiego 20 włók ziemi, zwanej Sułkowe Nowiny w ziemi wiskiej, na której Męcimir wybudował wieś zwaną Męćki in. Męczki, od której jego potomkowie wzięli nazwisko Męczkowski (Urus.). Naganieni w szlachectwie 1608 r. przed sądem dowiedli, iż są herbu podkowa i krzyż ze strzałą, który zowią Białycz. Z nich: Bartłomiej, podstarości wiski 1548-1553. Józef, skarbnik wiski 1728, sędzia ziemski i marszałek kapturowy ziemi wiskiej 1736. Męczkowscy podpisali elekcję 1733 r. z woj. mazowieckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Mianowski

herb Przerowa

 herb Przerowa odm.

Mianowski h. Przerowa (odm.) vel Przerowa-Mianowski, nazwisko wzięli może od wsi Mianowo w ziemi wiskiej. Pochodzący zapewne z rodziny Mianowskich herbu Przerowa, Antoni Wincenty, instygator miasta

Michalski

Michalski h. Korczak, w Wielkopolsce. Antoni Jan, miecznik dobrzyński 1783. Franciszek, starosta selutyński 1785, żonaty z Franciszką Cichocką, stolnikówną chełmińską (Metr. Kor.; Wyr. Tryb. Piotrk. i Lubel.).

Michniewski

herb Brodzic

herb Trąby

Michniewski h. Trąby vel Michniowski, Michnowski, według Uruskiego w województwie sieradzkim, gdzie mieli posiadać w 1721 r. nieznany bliżej majątek Michnowszczyzna. Nie od niego jednak powstało nazwisko, może od wsi Michny in. Kurzątki, parafia Romany, powiat Kolno, woj. podlaskie (SGKP). Jeśli tak, wnioskując z nazwy Michny-Kurzątki, może są wspólnego pochodzenia z Kurzątkowskimi herbu Brodzic. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Mieczyński

Mieczyński h. Łabędź, vel Dunin-Mieczyński, Mieczeński, Mieciński, Miciński, przydomku Dunin, stanowią odgałęzienie starego rodu rycerskiego Duninów. Za Długosza byli w ziemi radomskiej 1470.

Mieszkowski

Mieszkowski h. Mora, rodzina mazowiecka, pisała się „z Mieszek”. Wymienia ich Paprocki w Herbarzu 1584 r. (Pap.). Ich rodzinnym gniazdem jest wieś Mieszki, w dawnej ziemi łomżyńskiej, w parafii Winnica, obecnie pow. Pułtusk.

Miłodrowski

Miłodrowski h. Ślepowron, vel Miłodroski, Miłodrawski, Milodroski, Milodrowski, na Mazowszu. Wymieniają ich konstytucje sejmowe w woj. płockim 1648 r. (Con.).

Mioduszewski

Mioduszewski h. Ostoja vel Mioduszowski, licznie rozrodzona, drobnoszlachecka rodzina podlaska, której gniazdem jest wieś Miodusy in. Miodusze Wielkie, w parafii Jabłonka Kościelna, obecnie pow. Wysokie

Mirewicz

Mirewicz h. Szeliga, notowani w aktach na Wołyniu 1770 r. (Akta Włodzimierskie). Byli właścicielami dóbr Gałązki w pow. łomżyńskim 1858. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, z herbem Szeliga. 

Miszewski

Miszewski h. Lubicz, vel Miszowski, Misiewski, Misiowski, Mniszewski, dawna i można rodzina na Mazowszu. Jak pisze Uruski, ich przodkiem był Mikołaj Sowa, który w 1403 r. otrzymał przywilej od Jana ks. mazowieckiego na wieś Miszew in. Mniszew. Stąd też jego potomkowie pisali się Miszewskimi lub Mniszewskimi.

Mitte

Mitte h. Nagody (in. Jelita), pisali się ze Świątnicy. Zostali wylegitymo- wani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, podając za swój herb rodowy Nagody. Zawołanie herbowe Nagody związane jest z herbem Jelita. Z nich: Mikołaj, subdelegt grodzki wiślicki ok. 1770. 

Młyński

Młyński h. Prus III, na Mazowszu, pisali się z Młyńca. Być może chodzi tu o wieś Młyniec w parafii Ciechocin, w dawnym pow. lipnowskim, obecnie pow. Golub-Dobrzyń, woj. kujawsko-pomorskie. 

Moczydłowski

Moczydłowski h. Nowina, na Podlasiu, Mazowszu, w Prusach 1642. Byli też na Litwie, w woj. mińskim, skąd byli posłami na sejm i elektorami 1764 r. Według Żernickiego w Prusach zwani także Mudschiedler i Mutschler. Pierwotnym ich nazwiskiem było Moczydło.

Modl

Modl h..., vel Model, w Wielkopolsce. Ernest August Modl, superintendent wyznania ewangelickiego, pastor w Kaliszu, otrzymał prawa nowego szlachectwa w Królestwie 1843 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w 1861 r., bez przedstawienia herbu. Z nich: Franciszek, generał, weteran wojny krymskiej. 

Modrzewski

Modrzewski h. Jelita, nazwisko wzięli być może od wsi Modrzew in. Modrzewie i Modrzewek, położonych w parafii Kraśnica, pow. Opoczno, obecnie woj. łódzkie. Byli posłami na sejm i elektorami 1648 r. z woj.

Modzelewski

Modzelewski h. Bończa, vel Modzelowski, Modzolewski, na Mazowszu i Podlasiu, przeważnie szlachta zagrodowa. Niesiecki znał jedną tylko rodzinę tego nazwiska, herbu Herburt in. Pawęża, tymczasem są jeszcze Modzelewscy herbów: Bojcza in. Modzele, Bończa, Piasecznik, Syrokomla i Trzywdar. 

Morzkowski

Morzkowski h. Ślepowron, vel Korwin-Morzkowski, Moszkowski, Mor- szkowski, Morżkowski, pisani nader rozmaicie, wiodący się z Morzkowa w ziemi drohickiej, na Podlasiu (Dw.).

Motylowski

Motylowski h. Pomian vel Motylewski, Motelewski, notowani 1658 r. w aktach ziemi kujawskiej. Nazwisko wzięli być może od wsi Motylewo, powiat Chodzież, woj. wielkopolskie. Z nich: Adam, poseł z ziemi liwskiej

Mroczkowski

Mroczkowski h. Nałęcz, w Sieradzkiem, Wielkopoolsce, na Mazowszu i w Prusach. Według Niesieckiego, wywodzą się z Mroczkowa w ziemi sieradzkiej. Są także Mroczki Wielkie i Małe koło Kalisza, w parafii Staw. Jak pisze Uruski, często zmieniali herb z Mroczkowskimi herbu Prus III.

Mrozowski

Mrozowski h. Nałęcz, podobnie jak Mrozowscy herbu Prus III wywodzą się zapewne ze wsi Mrozy w dawnym pow. różańskim, parafia Różan, obecnie pow. Maków Mazowiecki.

Munckenbeck

Munckenbeck h. własnego (in. Jeleń biały) vel Münckenbeck, Munken- beck, Munkenbek, Minkenbek, otrzymali nobilitację od Stanisława Augusta, króla polskiego 1790 r., zaś potwierdzenie tejże nobilitacji 10 XII 1791 r. (Vol. Leg.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Możliwe, że z pochodzenia Gdańszczanie. Krzysztof Munckenbeck (zm. 1573), kapitan kaprów króla Zygmunta Augusta (PSB t.22). Inni Münkenbekowie trudnili się przeważnie kupie- ctwem. Jan Dawid Münkenbeck (ok. 1760-1816), kupiec warszawski; od 1793 r. właściciel składu towarów żelaznych w Warszawie.
Herb — w polu zielonym jeleń srebrny z nogą przednią prawą podnie- sioną. Nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Herb nadany wraz z nobilitacją.